Sahabenin Münafık Olma Korkusu Hanzala b. Rebî el-Esedî (r.a) anlatıyor: “Bir gün Hz. Ebû Bekir (r.a)’le karşılaştık. Bana: “Nasılsın?” diye sordu. “Hanzala münafık oldu.” dedim. “Subhanallah, sen neler söylüyorsun?” diye şaşırdı. (Ben) açıkladım: “Peygamber (s.a.v)’in huzurunda olduğumuz sırada bize cennet ve cehennemden söz edilir, sanki gözlerimizle görmüş gibi oluruz. Oradan ayrılıp çoluk çocuğumuza, bağ bahçemize karışınca çoklukla unutup gidiyoruz.” Hz. Ebû Bekir (r.a) de: “Allah’a yemin olsun ki ben de aynı şeyi hissediyorum.” dedi. Beraberce Peygamber (s.a.v)’e gittik ve bu durumu açtık. Bize: “Nefsimi kudret elinde tutan Zat-ı Zülcelâl’e yemin olsun ki, siz, benim yanımdaki hali dışarıda da devam ettirip (cennet ve cehennemi) hatırlama işini koruyabilseniz muhakkak melekler sizinle yataklarınızda ve yollarda musâfaha ederdi. Fakat ey Hanzala, bazen öyle bazen böyle olması normaldir (münafıklık değildir), dedi ve (son cümleyi) üç kere tekrarladı. Hadis Kaynak: Müslim, c.3, s.2106, Tevbe 12 (2750); Tirmizî, c.4, Kıyamet 59, h.2514