DÎNÎ BİR EDEB VE SULTANIN EDEBİ Resûlullah Efendimizin sünnet-i seniyyelerinden birisi de şudur: Bir kimse, din kardeşini andığında onu en hoşlanacağı isimle ve vasıfla anmalıdır. Zira o, din kardeşini böyle güzel yâd ederse umulur ki Cenâb-ı Hak da yüce katında o kimseyi anar. Cenâb-ı Hakk’ın bir kimseyi anması, ona rahmet etmesidir. Eskiler buna çok dikkat ederlerdi. Mesela Sultan Birinci Ahmed Han, hizmetindekilerden bir kimseye hitap ettiğinde yahut birisini andığında aslâ sadece ismini söylemezdi. Muhatabına ikram ederek ismi ile birlikte “Ağa” diye ilave ederdi. Bir kimse kendisine bir şey arz etmek istese ona döner ve hemen “Buyurunuz” diye söze başlardı, sonra ihtiyacına cevap verirdi. Bu, sultanın sünnet-i seniyyeye uymaktaki hassâsiyetini ve güzel ahlâkını gösterir ki mülk ve zenginlik ile birleşen tevâzu, ne güzel bir ahlâktır.